του Ανδρέα Ανδριανόπουλου (www.andrianopoulos.gr)
Ανάλωσα το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής μου ζωής εξηγώντας γιατί ο (νεο) φιλελευθερισμός σημαίνει δραστική μείωση φόρων και απομάκρυνση του κράτους από κάθε ανάμιξη στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και στην λειτουργία των αγορών. Αναρωτιέμαι τώρα πως είναι δυνατόν κόμματα αποκαλούμενα φιλελεύθερα και προσωπικότητες που ασπάζονται (θεωρητικά) τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας και της οικονομίας της αγοράς να στηρίζουν τις επιλογές μιας ελληνικής κυβέρνησης κι ενός εσμού ευρωπαίων δανειστών αδιάφορων για τις σύγχρονες οικονομικές εξελίξεις και τυφλωμένων από τα θέσφατα του Γερμανο-Γαλλικού κρατισμού.
Η νέα δανειακή σύμβαση και ιδίως το PSI, εφ' όσον εγκριθούν, θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε διάλυση δίχως να είναι σε θέση να λύσουν το παραμικρό πρόβλημα. Το μοναδικό επίτευγμα θα είναι η εξασφάλιση των δανειστών για τις μελλοντικές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Ο κρατισμός οδήγησε την χώρα στα πρόθυρα της επίσημης χρεοκοπίας. Και οι Γερμανο-Γάλλοι κρατιστές επιχειρούν να την κάνουν διακηρυγμένη και μόνιμη.
Το ερώτημα είναι επιτακτικό: Γιατί οι δανειστές μας συνέχισαν να μας δανείζουν όταν η χώρα δεν ανταποκρινόταν σε καμία από τις σχετικές προϋποθέσεις που είχαν τεθεί (διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις κλπ) κι ανέχονταν τις απίστευτες κυβερνητικές φορολογικές επιδρομές και τώρα επιμένουν σε πολιτικές καταστρεπτικές για κάθε έννοια ελεύθερης οικονομίας; Και γιατί δεν έχουν βάλει ποτέ σαν κυρίαρχο όρο για τις σχετικές εκταμιεύσεις την κατάργηση κρατικών φορέων και την άμεση περικοπή μέρους του μισθοδοτούμενου πλήθους υπαλλήλων του δημοσίου; Κάθε ουσιαστική απάντηση δεκτή... Κυρίως από όσους στηρίζουν την δανειακή σύμβαση και πιστεύουν στην υποτιθέμενη (αλλά εξαιρετικά αμφίβολη πλέον) ευρωπαϊκή προοπτική.
